Ook benieuwd wat het regeerakkoord nu echt gaat brengen? Eén ding is wel duidelijk: de ‘zorg’ moet terug naar wijk, met wijkzuster, sociale huisarts. Terug naar de menselijke maat in de buurt. Doel van deze buurtaanpak: goedkoper en beter buurtnabije zorg realiseren. Zodat de mensen zelf, met hun eigen netwerk, desnoods samen met de professionals invulling geven aan deze buurtzorg. Mooi idee, maar hoe gaan we dat dan bereiken?
Van schotten schuiven…
Het regeerakkoord gaat uit van bestaande systemen en schotten. De schotten worden wat verplaatst. Maar het echte verbinden van zorg, welzijn, werken, wonen, leven, zoals jij en ik ons leven leven, dat lees ik er niet in. De regering blijft denken vanuit systemen en niet vanuit de leefwereld van mensen. Zo komt er geen echte oplossing nabij.
…naar mensen verbinden
Het verbinden van sectoren en hun mensen is een voorwaarde om buurtnetwerken te realiseren en besparingen mogelijk te maken. Bijvoorbeeld voor overlastgevende jongeren in de buurt die op school horen te zijn. Overheid, onderwijs, zorg, welzijn en werk zijn de sectoren (loketten, beleidsterreinen, mensen, indicaties, formulieren enzovoorts) waar we het over hebben die ‘er wat mee moeten’. Of GGZ-cliënten die een netwerk in de buurt moeten krijgen omdat ze thuis worden behandeld, en niet langer in de instelling. En voor wie het nog de vraag is of er straks nog een dagbesteding is, gezien de bezuinigingen.
MOOI bijvoorbeeld
De verschillende geldstromen, schotten en regels en daarmee ook de veelheid aan belangen van organisaties en mensen maken het daadwerkelijk binden van mensen in de buurt moeilijk, zoals Dik Hooimeijer van MOOI ook constateert (@dikhooimeijer). MOOI heeft een jarenlange ervaring van het verbinden van mensen in de Haagse (achterstands)buurten en voert diverse ‘verbindingsprojecten’ uit, bijvoorbeeld met de Jeugdzorgpartners uit de regio.
Kennis en ervaring voorwaarde voor verbinden
Gemeenten bezuinigen hun kennis en ervaring van de buurten weg, door het welzijnswerk te korten. Daarbij vergeten ze dat deze kennis en ervaring essentieel is om buurtnetwerken te realiseren. En wie heeft dan straks deze kennis ervaring nog wel, als de welzijnswerkers weg zijn? Laten we eerst eens in gesprek gaan met elkaar om dan echt te verbeteren en besparen!
Kennis nemen van elkaar
Om kennis te nemen van elkaars werk, kennis en vaardigheden, houd ik interviews met mensen die professioneel bezig zijn in het sociale domein: zorg, welzijn, onderwijs, overheid. Zij hebben dagelijks te maken met het gebrek aan verbindingen tussen sectoren en mensen. En ik vind het belangrijk dat er gesproken wordt met- in plaat van over de mensen die het betreft, professionals, cliënten. De blogs van hun verhalen lees je op deze site en bieden een inkijkje in ‘de menselijke maat’.
Hoe groot kan je in het klein zijn?
De menselijke maat als startpunt voor antwoorden op vraagstukken van het sociale domein? Zou mooi zijn. Om samenvattend af te sluiten met de woorden van Dik: ‘Hoe groot kan je in het klein zijn’?: maak het eenvoudig, dicht bij de mensen om wie het eigenlijk gaat! Ga uit van hun leefwereld en laat de systeemwereld daarop aansluiten.