Mensen met een handicap zijn het beste af ‘gewoon in een wijk of buurt, maar wel zo zelfstandig mogelijk’. Dat zegt tweederde van de Nederlanders. Dit percentage ligt zelfs nog hoger (74%) bij mensen die mensen met een handicap kennen. Slechts 13% vindt dat mensen met een handicap beter af zijn in een (gesloten) instelling.
Dit blijkt uit een recente peiling van Maurice de Hond/Peil.nl onder ruim 1800 mensen. De afgelopen jaren is er steeds meer aandacht voor het ‘meedoen’ van mensen met een beperking in de samenleving. Met de decentralisatie van de Jeugdzorg, AWBZ en WMO naar gemeenten en wijken blijven steeds meer mensen, oud, dement, psychiatrisch en lichamelijk beperkt, bij ons in de buurt wonen. De bijbehorende wetgeving gaat gepaard met termen als ‘zelfredzaamheid’, ‘eigen kracht’, ‘mantelzorg’ en ‘ informele zorg’. Wat vinden we daarvan? 99% van de Nederlanders heeft geen bezwaar tegen een buurman met handicap, aldus Maurice.
Ik wil geen last van gehandicapte buurman
Maar, 5% daarvan geeft wel aan dat hij of zij er geen last van wilt hebben. Wat is dan last hebben van-? Geluidsoverlast, opletten of Pietje zijn medicijnen wel inneemt, koffie drinken tegen de eenzaamheid of boodschappen doen? Wie zorgt daarvoor? Uit het onderzoek blijkt namelijk dat twee derde van de Nederlanders vindt dat er geen zwaarder beroep op de familie mag worden gedaan als er zorg nodig is. Maar wie gaat het dan doen, als oma bijvoorbeeld teveel in war is? Jij, als goede buur? Want er is steeds minder professionele ondersteuning beschikbaar, niet alleen vanwege financiële redenen, maar ook omdat er steeds minder mensen op deze arbeidsmarkt komen.
Jij draagt niet genoeg bij
Ga jij vrijwillig helpen? We kunnen er niet omheen dat we steeds meer voor onszelf zijn gaan leven, waarbij het individu gaat voor solidariteit. Je kunt roepen om ‘eigen kracht’, ‘solidariteit’ en ‘participatie’, maar daarmee is het er nog niet. En de Nederlandse overheid maakt dat door haar aanpak, koud omschreven decentralisaties zonder betekenisgevende motieven, niet aantrekkelijker. In tegendeel, je gaat met je hakken in het zand; omdat de overheid jou ‘opeens’ de schuld geeft dat je niet genoeg bijdraagt aan de samenleving. In hun artikel ‘Actief burgerschap: een wens of een moetje’ leggen Imrat Verhoeven en Evelien Tonkens in een scherpe analyse de vinger op de zere plek, http://www.socialevraagstukken.nl/site/2012/12/13/actief-burgerschap-een-wens-of-een-moetje
Hij wil meedoen
En de mensen ‘met een zorgvraag’ dan om wie het gaat? Die hebben geen behoefte aan koude kaders, maar aan ‘participeren’. Daarvoor is goede zorg of ondersteuning geen doel op zich, maar een middel om te kunnen ‘meedoen’, als een bijdrage aan hun kwaliteit van leven en hun functioneren in het dagelijks leven. Dit blijkt onder andere weer uit de laatste peiling van het Trimbos Instituut onder mensen met psychische problemen. http://www.trimbos.nl/nieuws/trimbos-nieuws/participatie-blijft-moeilijk-voor-mensen-met-psychische-problemen
2013: samen regie voeren op meedoen
Ik wens dan ook dat we in 2013:
- Een concrete bijdrage leveren aan de kwaliteit van samenleven, wat start met:
- Ruimte regisseren voor de stem van de (kwetsbare) burger en zijn leefwereld
- Luisteren naar elkaar en samen zoeken naar manieren van meedoen en bijdragen
- Waarbij we niet teveel moeten plannen maar vooral samen en zelf doen, nu.
Ik wens iedereen een betrokken 2013 toe, vol actie!